ÁS MIÑAS AMIZADES
Que
bo é falar con alguén que ten ese bo rollo de verdade. O bo rollo
de corazón. Ese bo rollo do que fala Becerra (Pentecostés) ou Almu.
Porque
son dramática e cando estou mal, estou moi mal... pero teño esa
forza para levantarme. De tocar fondo para coller impulso e respirar.
E redirixir-me, e re-pensar, e re-organizar. De re-siliencia.
Estar
no momento actual e gozar do que se fai. E loitar, pero adaptándose.
Gustar do que fas, do lugar, do tempo, da acción. Facela túa o
máximo posible. Quen son eu? Eu son ese lugar no que escollín me
posicionar, ese té quente que o fai todo mellor, ese movemento do
glúteo esquerdo mentres me observan intensamente. O ir e o vir.
Chorar
moito e moi intenso para volver á estabilidade, á calma, a ese
simple ESTAR. E para volver a rirte de ti mesma, a utilizar ese
máxico sentido do humor que o fai todo máis leve.
Seguir
o camiño sen obsesionarse, o futuro non é agora. Non querelo todo
xa. O futuro xa virá, todo é experiencia, todo é coñecemento,
todo significa en ti. E que bo é estar na compañía adecuada, que
ao final, é o do que se trata os bos momentos.
Amizade.
Non
– sei. Por que temos tanto medo de dicir estas dúas palabras
xuntas?
É
sincero. Non sei o que é a amizade, o que é o amor. Como carallo
vouno saber cando as mellores pensadoras de todos os tempos non dan
atopado a resposta? Teño claras poucas cousas na vida. Unha delas é
que vos quero e o ben que me fai simplemente estar con vós. Non
necesito grandes cousas cando se trata de vós, non preciso ser nada
máis que momento presente. E aínda que chegue ao voso encontro en
pasado ou en futuro, teño a sensación de ser capaz de encontrar o
presente sempre en vós. Sodes o meu punto de equilibrio cando paso
por momentos inestables.
Para
esta próxima década quero un cambio, non de perspectiva pero de
etapa. Seica vai ser unha onde nada é certo, onde SABE DIOS e onde
as portas se irán abrindo pouco a pouco. Así que un poquito de buen
rollo, un pouquiño de encontrarte en cada oco, en cada espazo e de
deixar pasar os medos e as desgracias e de gozar desta inestabilidade
que pode ser a vida. De enchernos de experiencias porque é o
momento. De ver cada día máis ao outro coma un igual, sexa quen
sexa. E de apoiarnos, sobre todo de apoiarnos.
Porque
a vida é un desafío para todos, como xa dixo Justin, aínda que non
podemos esquecer que para algunhas persoas o é máis que para
outras.
Graciñas por estar sempre aí, tan
incondicional e sinceramente. Nas boas e nas malas. Nas idas e vidas.
Na memoria e no corazón.
QUÉROVOS